بی شک وقتی صحبت از سبک زندگی اسلامی می شود بیانگر این مطلب است که می بایست امورات مختلف زندگی ما بر مدار اسلام و خواستگاه دین مداری و دین محوری باشد.
درعصر رونق تکنولوژی و تسخیر تمامی مرزها و مغزها به وسیله تکنولوژی که همراه خویش بسیاری از پیامدهای نادرست را دارد.این آرمان و ایده آل مدنظر جامعه اسلامی و دین مداران را با چالش جدی روبرو ساخته است. می طلبد با تأمل و تأسی فوق العاده به این مهم پرداخته شود زیرا نمی توان از پیشرفت و تکنولوژی بی بهره بود ونمی توان روی ارزش های دینی و اعتقادی پا گذاشت و کنار ذبح ارزش ها وزیر چرخ این سرعت پیشرفت توأم با القاء فرهنگ اومانیستی و انسان بریده از معنویت بی تفاوت گذشت.
آن چه در سبک زندگی دینی مطرح است ساختن و تربیت انسان خود شناخته و خداشناس و با معرفت است. انسانی که به حقوق خود قانع نیست و نسبت به رعایت حقوق دیگران عامل به رعایت عدالت و انصاف باشد،المومن قنع بمارزقه الله باشد.مؤمن قانع است نسبت به آن چه خداوند به او روزی داده است.به بزرگان احترام می گذارد ، کوچکترها مورد ترحم و محبت قرار می دهد. اهل طغیان و گناه نیست. سعی می کند اهل ایثار باشد به جای این که اهل خساست و بخل ورزیدن باشد.
در سبک زندگی اسلامی که مبنی بر مبانی اعتقادی و فطری است. حق طلبی، حقیقت جویی، زیبایی خواهی، عدالت طلبی، حق گویی و کرامت انسانی ارزش است. ما در نظام تعلیم و تربیت دینی به دنبال شکوفایی و به منصه ظهور رساندن این استعدادهای بالقوه الهی و به فعلیت رساندن آن در راستای نیل به اهداف ساختن انسان کامل و حامل ارزش های الهی هستیم ، اما آن چه امروزه در عصر فناوری اطلاعات با آن رو برو هستیم به دلیل ابتلای آن به مبانی غربی و ارزش ستیزی، شاهد یک تقابل جدی در پرورش و تربیت کودکان در راستای اهداف و سبک زندگی دینی و الهی هستیم.
امروزه توسعه و رشد مهار ناپذیر تکنولوژی و پیشرفت های چشمگیر آن از یک طرف و عصر رویکرد دوباره بشریت به تربیت الهی و دینی از طرف دیگر، یک پارادوکس ایجاد کرد که تربیت کودکان را دچار مشکل ساخته است. امروزه اندیشمندان غربی به این نتیجه رسیده اند که بازی های رایانه ای، سرگرمی ها اینترنتی، امواج تلویزیون ، سینما و نیازهای روحی فرزندانشان را تأمین نمی کند و این خود اعترافی تکان دهنده از جانب بانیان رویکرد تربیت تکنولوژی در رشته و تربیت است.
زیرا تکنولوژی علی رغم این که دست آورد های خوبی در تسهیل زندگی بشر داشته ولی به دلیل فقدان روح معنوی و انسانی آموزه هایش در حوزه تربیت ویرانی های فراوانی بار آورده که جبران آن برای بشریت هوادار بشریت و انسانیت بسیار مشکل است و لذا باید برای این که برگردیم به اصل تربیت لازم است به جای روی آوردن به حوزه فناوری به تحکیم بنیاد خانواده بپردازیم.زیرا این خانواده است که با تربیت صحیح می تواند فرزندان را با عاطفه و محبت و عشق بار بیاورد.
اگر مقایسه ای کنید بین بچه هایی که از شیر مادر استفاده می کنند با کودکانی که از شیر خشک حاصل تکنولوژی و فناوری استفاده می کنند. این تعارض و تفاوت روحی و روانی و عاطفی را کاملاً مشاهده می کنید.
آن هایی که از شیر مادر به طور طبیعی استفاده کرده اند و همراه با مکیدن شیر از مادر آهنگ آرام بخش قلب مادر را احساس نموده اند. در دوران نوجوانی و جوانی عطوفتر و مهربانترند و از عشق و محبت بیشتری و حتی استعداد و توانمندی ذهنی قوی تری برخوردارند.
پس لازم است به جای تربیت فناوری محور به سمت وسوی تربیت خانواده محور روی بیاوریم واین مهم می طلبد که در خصوص باز سازی ارکان خانواده بر اساس آموزه های دینی و اخلاقی و به دور از هیاهوی و جنجال عصر فناوری و تکنولوژی بپردازیم.
در سبک زندگی دینی، خانواده محبوبترین بنیاد است و ازدواج شرعی نیکوترین پیوند است ، ولی در سبک زندگی تؤام با تجلیات منفی تکنولوژی چنین دیدگاه ارزشمندی که دارای بار قداست است باشد، وجود ندارد. خداوند در قرآن کریم ازدواج را تربیت الهی و آرامش بخش زندگی زوجین در سایه محبت و مودت می داند، ولی در تربیت فناوری محور آن چه مهم است دست یازیدن به منافع ، ثروت و لذت بیشتر است و آن چه مهم است کسب درآمد و پرداختن به تجلیات یک سبک زندگی بازرق و برق تکنولوژی ولی فاقد روح معنویت است. باتوجه به پیچیدگی تربیت و موضوع آن که اشرف مخلوقات انسان است با رویکرد صرفاً مادی فناوری میسور نمی باشد. چون تربیت مجموعه روش هایی است که از آغاز زندگی انسان به کار گرفته می شود تا در مسیر صحیح و رشد و ترقی قرار گیرد.
تربیت جهت دهنده است در مبانی دینی کودک صالح و فرزند صالح و سالم گلی از گل های بهشت است.چنان چه پیامبر اکرم(ص) می فرماید: "الولد صالح ریحانه من ریاحین الجنه"
آیا جای تأسف و تأثر نیست که این گل بهشتی را به دست امواج بی روحی بدهیم که چیزی جزء القاء صحنه های زشت و خلاف ارزش ندارند. باید بدانیم که دوران کودکی بهترین دوران برای تربیت و تمشیت است چون در این دوران یادگیری در کودکان بسیار قوی است که عبارتند از:
1- تقلید و پیروی از دیگران و صحنه هایی که می بیند.
2- پذیرش آموزه های خوب و بد
3- قدرت یادگیری بالا
4- استعداد پذیرش بذرهایی که در قلب و روحش کاشته می شود
با تأکید براین موضوع که فناوری علم علی رغم این که دست آوردهای خوبی داشته اما نمی تواند جایگزین تربیت خانواده محور باشد. سخن گهربار حضرت علی(ع) به فرزندش امام حسن(ع) که می فرماید: "قلب کودک نورس مانند زمین کاشته نشده (بایری) است و آماده پذیرش هر بذری است که در آن پاشیده شود".
پس با کمک از این رهنمود ارزشمند نگذاریم که هر بذری در قلب کودکانمان پاشیده شود، و تلاش کنیم که بذر معنویت، عطوفت، انسانیت و اخلاق را بکاریم تا انسان شایسته و مؤدب به جامعه تحویل دهیم.
تربیت ,زندگی ,تکنولوژی ,های ,فناوری ,دینی ,سبک زندگی ,است که ,آن چه ,که از ,و تربیت
درباره این سایت